Życie pisze najciekawsze scenariusze.
Suplement do notki "Zagrożony celibat"
http://via.vitae.salon24.pl/735583,zagrozony-celibat
Od sześciu lat jestem potajemnie żoną katolickiego księdza. Gdyby nie istniał celibat, z dużym prawdopodobieństwem już 15 lat temu (po naszym pierwszym spotkaniu) zostalibyśmy małżeństwem, mielibyśmy dziś dzieci. Ze zrozumiałych względów pragnę zachować anonimowość, opowiadając o naszych doświadczeniach.
Reguła celibatu wpływa na przebieg naszego życia w stopniu wręcz ekstremalnym.
Poznaliśmy się przy wspólnym projekcie: mszy świętej w lesie, którą organizowałam z moją ówczesną klasą. Byłam jedną z ministrantek. I, mimo to, zaiskrzyło wówczas między nami. Minęło wiele lat, podczas których każde z nas szło swoją własną drogą. Aż do ponownego spotkania.
Nasz związek trzymamy w absolutnej tajemnicy. Miejscowości, w których mieszkamy, oddalone są od siebie o 60 km, między innymi ze względów "bezpieczeństwa". Gdy razem podróżujemy, mamy sygnał, na który się rozdzielamy, kiedy jedno z nas zobaczy znajomą twarz. Żyjemy w ciągłym napięciu, że zostaniemy odkryci. Przyłapani na gorącym uczynku. Na przestępstwie?
Tak, wciąż tak to odczuwam, choć przecież Biblia pełna jest nauczania Jezusa o tym, jak egzystencjalnie ważna jest miłość. Pod każdym względem. Miłość to coś czystego. Miłość daje energię i siłę. Miłość jest dla nas wsparciem w trudnych okresach naszego życia. Dzięki miłości potrafimy zaufać i otworzyć się na nowe tam, gdzie w przeciwnym razie nigdy byśmy się na to nie zdobyli.
Praca, do której niezbędne jest powołanie
W czym niby tkwi grzech? Dlaczego odmawia się miłości człowiekowi, który tak wiele własnej energii życiowej daje innym ludziom? Miłości, która dla każdego człowieka jest równie ważna, co pożywienie. Będącej pożywieniem dla serca i duszy, pożywieniem, które pozwala rozwijać się duchowo. Czy ludzie pracują lepiej, kiedy głodzi się ich duszę i człowieczeństwo?
Mój partner pracuje przeciętnie od 7.30 rano do około 21.30 wieczorem, ponieważ spotkania odbywają się w godzinach popołudniowych. Gremia w parafiach (a mój partner odpowiada za trzy parafie) prowadzone są przez wolontariuszy pracujących nieodpłatnie, co oznacza, że oczywiście mogą mieć miejsce tylko w późniejszych godzinach, po pracy.
Ale nawet po spotkaniach jego obowiązki nie dobiegają wcale końca. Czekają jeszcze najświeższe e-maile, na wypadek, gdyby trzeba było pilnie odpowiedzieć w jakiejś sprawie. Teoretycznie oddają mu za to jeden dzień w tygodniu, ale oczywiście także w tym dniu telefon zostaje włączony. W końcu ludzie umierają codziennie. To praca, do której niezbędne jest powołanie, w przeciwnym bowiem razie nikt nie podoła takiemu natłokowi zadań i odpowiedzialności. Weekendy nie mają takiego charakteru jak u innych ludzi. Odbywają się wówczas śluby, chrzty, msze poranne, wieczorne i tak dalej. Dlatego spędzam te dni sama. Przetrwanie tego czasu ułatwia mi świadomość, że przecież podobnie mają też pielęgniarki, lekarze czy ludzie pracujący w systemie zmianowym. Podstawowa różnica jest jednak taka, że my nie zobaczymy się wieczorem w domu – ponieważ nie możemy razem mieszkać. On żyje swoją pracą, to jest jego misja, jego przeznaczenie. Znajduje spełnienie w niej i w ludziach, którzy szukają z nim kontaktu z nadzieją i zaufaniem, z nową perspektywą. On daje ludziom siłę. Dziś spowiedź przebiega zupełnie inaczej niż dawniej. Dzięki Bogu skończono z recytowaniem katalogu grzechów. Obecnie spowiedź ma charakter terapii i porady. Chodzi o wsparcie w chwilach zwątpienia, o znalezienie nowych dróg. Także to ukazuje, jak urozmaicony jest to zawód, mogący przynieść poczucie samorealizacji.
Mój partner jest księdzem z zamiłowania, to jego pasja. Jego praca jest tym, co nas złączyło, ale też źródłem naszego cierpienia, ponieważ po naszym pierwszym spotkaniu on przez te wszystkie lata wciąż ją wykonywał. Jestem przekonana, że gdyby z niej zrezygnował, gdyby nie mógł dalej realizować się w ten sposób, byłby nieszczęśliwy. Mimo to wciąż pozostaje gorzki posmak na myśl o całej tej energii utraconej na ukrywanie się. On kocha nie tylko swoje powołanie, on kocha również mnie. Poza naszym związkiem nie ma dla niego innego źródła otwartej refleksji, okazji do rozmów bez zahamowań czy okazania chwili słabości – bo przecież na zewnątrz ksiądz zawsze musi pozostać księdzem. Jest związany na dobre i złe ze swoją rolą. 24 godziny na dobę. Siedem dni w tygodniu.
Pancerz księdza
Wniosek z naszej historii? On niedługo skończy 60 lat. Zdecydował, że w tych warunkach nie chce już dłużej pełnić posługi. Niemal codziennie rzeczywistość konfrontuje go ze świadomością, że nie ma sensu odkładać rzeczy na później. I dlatego w najbliższej przyszłości trzy kolejne parafie zostaną bez księdza.
Jak trudna była dla niego ta decyzja, ukazuje czas, jakiego potrzebował, by ją podjąć. Jest bardzo blisko z wieloma parafianami. Właśnie te bliskie więzi z ludźmi sprawiają, że szczególnie trudno mu je przeciąć, zwłaszcza ze świadomością, że zapewne nie będzie już miał następcy.
Oceniamy, że około 50 proc. wszystkich księży katolickich żyje w związkach. Z kobietą lub mężczyzną. Bardzo ciężki był okres, kiedy na jaw wyszło tyle przypadków seksualnego molestowania dzieci. Ujawnienie prawdy było niezwykle ważne, ale i mocno spóźnione! Niemniej w tamtym czasie każdy ksiądz był podejrzany o bycie pedofilem. Moim zdaniem patologiczne zasady wywołują patologiczne zachowania. Wydaje się, że w Kościołach ewangelickich, gdzie księżom wolno zakładać normalne rodziny, takie przypadki nie występują, a w każdym razie nie w takim nasileniu. Takie przynajmniej odnoszę wrażenie.
Ważny jest dla mnie jeszcze aspekt: osamotnienie w starszym wieku. Do kogo mają zwrócić się katoliccy księża, na kogo liczyć, kiedy się zestarzeją? Z kim mają się zestarzeć? Z kolegami, z przełożonym? Raczej nie. To swojego rodzaju pancerz, który zakłada każdy młody ksiądz – często z pewnością pod wpływem zaślepienia ideologią, ale i fałszywym optymizmem. Koniec końców jednak taki pancerz szkodzi nie tylko człowiekowi, który go nosi. Odbiera coś również ludziom, którzy takiego księdza w jego pancerzu napotykają na swej drodze.
Ślepy zaułek
Dopiero dzięki naszej relacji mój partner miał okazję doświadczyć, co to znaczy być w związku. On sam przyznaje, że księża nie potrafią realistycznie podchodzić do kwestii problemów małżeńskich czy wyzwań związanych z życiem w rodzinie. – Trzeba to samemu przeżyć – mówi. W jego parafii pracuje wielu wolontariuszy. Większość z nich to kobiety. Wspiera go jeszcze diakon. Ludzie ci wykonują niezwykle ważną pracę – a przecież prawie wszyscy żyją w związkach małżeńskich. Nigdy nie odniosłam wrażenia, by ich zaangażowanie albo jakość pracy na tym cierpiały.
Dla przypomnienia: celibat księży sięga początkami VI wielu, ale dopiero papież Grzegorz VII (1073–1085) usankcjonował go jako obowiązkową formę życia duchownego. W XVI stuleciu niektórzy biskupi, ale i cesarz Karol V, wypowiadali się za rozluźnieniem tej reguły. Zamiast tego, sobór trydencki celibat jeszcze umocnił. W tej samej epoce Kościół katolicki zaczął palić czarownice. W tym obszarze Kościół dowiódł, że jest zdolny do zmian i reform. Co jednak powstrzymuje decydentów, by ową zdolność do reform potwierdzić, idąc o krok dalej? Za sprawą celibatu Kościół katolicki tkwi w ślepym zaułku. Po doświadczeniach, jakie zebrałam w ostatnich 15 latach, uważam zmiany w tym zakresie za absolutnie nieodzowne.
http://kobieta.onet.pl/jestem-zona-katolickiego-ksiedza-nasz-zwiazek-to-tajemnica/rkqcsb
Komentarze