W szponach bożka Pana

   14 lutego — na całym świecie romantycy z niecierpliwością oczekują, by ktoś w taki czy inny sposób powiedział: „Kocham Cię”.

Jednak niewielu  zdaje sobie sprawę, skąd się wzięło to święto.

   Tradycja Dnia św. Walentego sięga korzeniami starożytnej Grecji, gdzie kwitł kult bożka imieniem Pan. Ów mityczny bóg płodności, przedstawiany jako pół człowiek, pół kozioł, zachowywał się w sposób dziki, trudny do przewidzenia, siejąc postrach wśród ludzi. To właśnie od jego imienia pochodzi słowo „panika”.

    Zadanie Pana polegało na pilnowaniu stad, co uprzyjemniał sobie grą na piszczałkach. Jednakże łatwo odrywał się od swych zajęć. Miewał wiele romansów z nimfami i boginiami. Pewna rzeźba przedstawia Pana umizgującego się do Afrodyty, bogini miłości. Nad nimi unosi się Eros, bóg miłości, przypominający Kupidyna z dzisiejszych walentynek.

   W Rzymie wielu czciło podobnego boga — Fauna. Również jego przedstawiano jako pół człowieka, pół kozła. Kult Fauna odgrywał znaczącą rolę podczas Luperkaliów, orgiastycznego święta obchodzonego rokrocznie 15 lutego. W trakcie tych obrzędów półnadzy mężczyźni pędzili wokół wzgórza, trzaskając biczami z koźlej skóry. Wzdłuż drogi, którą biegli, stawały kobiety pragnące urodzić dziecko. Rzymianie wierzyli, iż uderzenie kobiety rzemieniem zapewni jej płodność.*)

   Jak podaje The Catholic Encyclopedia, pod koniec V wieku n.e. papież Gelazy I zniósł Luperkalia. Jednakże obecnie mamy do czynienia ze współczesnym odpowiednikiem tego święta, zyskującym na popularności jako Dzień św. Walentego. Różne są domysły na temat pochodzenia tej „schrystianizowanej” nazwy. Według jednej z wersji w III wieku cesarz rzymski Klaudiusz II zabronił młodym mężczyznom się żenić. Wówczas niejaki ksiądz Walenty zaczął potajemnie udzielać ślubów młodym parom. Podobno został on stracony 14 lutego około 269 roku n.e.

    Bez względu na to, jak było naprawdę, „święta” nazwa nie zmieni niechlubnego pochodzenia tych zwyczajów. Dzień św. Walentego wywodzi się z pogańskich rytuałów i dlatego miłujący prawdę chrześcijanie go nie obchodzą.  

W grę wchodzi tu zasada zawarta w 2 Koryntian 6:14-16

                                  „14 Nie wprzęgajcie się nierówno w jarzmo z niewierzącymi. Bo cóż wspólnego ma prawość z bezprawiem? Albo jakaż jest wspólnota światła z ciemnością?  15 Ponadto jakaż jest zgoda między Chrystusem a Belialem? Albo jakiż dział ma wierny z niewierzącym? 16 I jakąż ugodę ma świątynia Boża z bożkami? My bowiem jesteśmy świątynią Boga żywego, jak to Bóg powiedział: „Będę wśród nich przebywał i się przechadzał, i ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem”.  #

Wyrażanie prawdziwej miłości przez cały rok daje o wiele więcej zadowolenia niż uleganie przelotnym kaprysom z okazji ckliwego święta.

#   W tym kontekście pewne zdziwienie może wywoływać akceptacja Walentynek przez większość kościołów chrześcijaństwa, pomimo oczywistych pogańskich konotacji tego „święta”. Dodajmy – orgiastycznego w swoich prapoczątkach – święta.

 http://www.niedziela.pl/artykul/110593/nd/Walentynki-po-chrzescijansku

http://www.odkupiciel.net.pl/aktualnosci/aktualnosci/21068/walentynki-14-lutego

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pan_(mitologia)